Glitches and Revelations

Glitches & Revelations

Poetry by Sam Cha, Non-fiction by Rashi Rohatgi & Art by Misha Dontsov

Sam Cha

From the Editor:

“Sam’s poetry establishes a conversation between languages and speakers, where the speaker becomes the language and vice versa.”

“Стихи Сэма – это окно в смешанный, многослойный мир, где язык (-и) и говорящий (-ие) сплетены, где они одновременно и скачущий конь (временами язык (-и) - конь, а порой - всадник), но и тюрьма, воздух, или вода.”

“ Сэм, бәлкім өзінің, бәлкім тілдің/тілдердің немесе екеуінің де шығу тегін іздеуде, нан үгінділерімен жүріп отырып, түпнұсқаға дейін қайтып барады.”

POEMS

Two Glitches from sickness the psychological hour a betrayal

for I will consider my glitch.

For I will consider the origin of the word.

For I will consider the gleam the glimmer

of the flaw bright in the heart

of the cracked stone

for I will remember the smooth and shine, thin film of melt

that flows between the frozen lake and the cutting steel

for the memory glistens as it runs

brief liquid between one forgetfulness

and the next.

Өйткені мен жылтылды жарқыл деймін

ақаулы жүректің жарқылы,

жарылған тастың

өйткені қатқан көл мен қатулы қылыштың арасында аққан тегіс жылтырақ, еріген жұқа мұз есімде қалады

өйткені бір ұмыт пен бір ұмыт арасында жылтыр өзен

секілденіп ағады баяу Өткен

потому что я приму в расчет свой сбой.

потому что я приму в расчет первопричину слова.

потому что я приму в расчет проблеск мерцание

изъяна сияние в сердце

треснувшего камня

потому что я вспомню гладь и блеск, тонкую пленку талой воды

струящуюся меж льда замерзшего озера и рассекающей стали

потому что память воспроизводя, проблескивает

струйкой протекает на мгновение между одним забыванием

и другим

Interview

“On one level, I think that whenever we write, whenever we start to write – we are lost.”

“Мы отделяем рассказчика от личной памяти – это случается постоянно, пока вы пишете; это то, что должно случаться.”

“Мен осы екі оттың арасында қалғандаймын: арқан мен қасқырдың арасында.”

Rashi Rohatgi

From the Editor:

“This is the kind of writing that helps me appreciate the babels I live for, no matter how loony they sometimes make me feel.”

“Я всегда считал, что хорошая литература подчеркивает то, что мы не хотим принимать — или же то, от принятия чего нас постоянно отвлекает мир.“

“Кей кезде тым шулы болса да, өзімнің Бабыл мұнарамдай болған үйдегі ортамды бағалауға үйреттi“

At Home, Adrift

“Here’s the truth: my parents’ language is not a bridge I can use to keep uncertainty at bay. I can give my son as happy a childhood as I had – Christmas and Diwali, Holi and the Norwegian Day parade on the 17th of May – but he will always know English, his secondary language, as one both for the kitchen and for house rules regarding quarantine. And he may never know enough Hindi to make me feel less isolated.“

“Көзім жеткен шындық мынау: ата-анамның тілі – мені белгісіздіктен құтқаратын көпір емес. Мен ұлыма өзімдікіндей бақытты балалық шақ сыйлай аламын – Крисмас пен Дивали, Холи мен 17 мамырдағы Норвегия күніне арналған шеру – бірақ ол әрқашан өзінің екінші тілі ағылшын тілінде ас үй сөздерімен қатар карантин ережелеріне қатысты сөздерді білетін болады және ол хинди тілін мен өзімді оқшау сезінбейтіндей деңгейде ешқашан білмеуі де мүмкін.“

“И правда вот в чем: язык моих родителей никогда не станет для меня мостком, спасающим от любой неизвестности. Я могу дать сыну счастливое детство, какое было у меня – рождество и дивали, холи и норвежский парад на семнадцатое мая – но он всегда будет знать свой второй язык, английский, как язык кухни и домашних правил во время карантина. Он никогда не будет говорить на хинди так, чтобы спасти меня от одиночества.“